Lentekriebels

Je wordt wakker en je bent benieuwd of de weerman het bij het rechte eind heeft. Gisteren was een mooie, eerste lentedag. Maar vandaag zou het nog net dat tikkeltje warmer moeten zijn. Je kijkt naar buiten en het ziet er goed uit. De hemelsblauwe lucht komt de slaapkamer binnen en het zonlicht geeft een warme gloed die zelfs door de dubbele beglazing van het slaapkamerraam te voelen is. Het geeft meteen effect. Ergens in je lichaam worden boodschappen verstuurd dat de lente in aantocht is. De onafgebroken, donkere periode begint aan het verval en daar ben je blij om. Die eenvoudige gedachte brengt een niet te stuiten energiestroom op gang waar je zo weinig mogelijk vragen bij stelt omdat het zo’n zalig gevoel is.

Het is tijd voor de ochtendwandeling, een warme zon schittert op je huid en je hebt het warm, nét warm genoeg. Plots manifesteert het zich, die glimlach, die spontaan je lippen omhoog doen krullen. Op dat moment heb je zin om je ogen te sluiten en even weg te zijn van de wereld. Gewoon met de ogen gesloten verder wandelen en genieten,… puur genieten van het moment. Even verderop staat een koppel ruzie te maken en een scooter die vlak naast je raast lijkt alles te verstoren maar om de één of andere reden doet het je niets vandaag. Niemand kan die gelukzaligheid doorbreken. Je voelt het in je benen, de manier waarop de energie door je aders stroomt. Het is weer zo’n dag dat je je onoverwinnelijk voelt en het lijkt alsof de anderen het ook opmerken. Je weet dat je straalt en je wil de rest van de wereld laten delen in de vrolijkheid die jou bedwelmt. Alle spieren ontspannen zich en een lichte euforie dringt je lichaam binnen. Dan besef je dat het lang geleden is dat je je nog zo ontspannen en ‘licht’ gevoeld hebt.

Ja, het is zover… Het is lente… En je verwelkomt ze met open armen.