verdrietje

Heb jij dat ook soms? Dat je heel hard moet lachen om iets en dat je, midden in die schaterlach, je mondhoeken naar beneden voelt trekken zodat je bijna moet huilen. En niet gewoon huilen, neen, snikken, naar adem snakkend. Alsof er ergens diep in je lichaam een klein verdrietje naar boven is gesukkeld en een uitweg heeft gevonden. Je weet absoluut niet waar dat verdrietje vandaan komt, laat staan hoe lang het daar al zat. Misschien zijn het wel meerdere verdrietjes. Maar nu, ineens, is het daar en er is geen weg terug. Dan moet ik opletten, het kropje in mijn keel tijdig laten omkeren, om niet in een onophoudelijke huilbui verzeild te geraken. Ik vraag me af hoe dat komt.