Eén ding moet je weten. Ik hecht normaal geen belang aan horoscopen. Ik vind het gewoon grappig om het af en toe te lezen en toespelingen te maken op het lot dat me voor die week vooropgesteld is. Maar vandaag lijkt het stukje tekst dat mijn aandacht trekt, verdacht veel op een verdomd juiste voorspelling.
Ik zou vandaag heel emotioneel zijn waardoor het contact met mijn medemensen minder soepel verloopt. Dit terwijl ik van mezelf vind dat ik nogal sociaal aangelegd ben en dit toch één van mijn betere kwaliteiten zou moeten zijn. Behalve vandaag dus. Met andere woorden, ik zou beter mijn mond houden.
Ik heb inderdaad al de ganse dag het gevoel dat alles zo stroef verloopt. Ik geraak niet uit mijn woorden, laat dingen vallen, moet zelfs toegeven dat ik vandaag ook niet bijster verdraagzaam ben. Het stralend mooie weer is altijd een motivatie om af te spreken met vrienden of te BBQ’en maar vandaag lukt het me niet. Ik heb zelfs de neiging om mezelf terug te trekken en even van deze wereld te verdwijnen.
Terwijl de overgrote meerderheid op een terrasje zit te genieten van de zon, vallen mijn ogen dicht van vermoeidheid maar mijn koppig karakter weigert toe te geven aan de genadeloze slaap die zich van mijn lichaam meester maakt. Om me uit de dip te halen waar ik blijkbaar in zit, probeer ik vrienden op te bellen maar ik kan niemand bereiken. Hoe zieliger kan het nog worden?
Het zal wel één of andere speling van het lot zijn waardoor ik even moet stil staan bij mezelf, nadenken en tot rust komen, waarschijnlijk ook wat slaap inhalen. Er zal dus niets anders op zitten. Voor diegenen die dit als eerste tekst lezen op mijn blog, bied ik nu al mijn grootste excuses aan. Het is een niet zo’n goede dag (je ziet, ik probeer nog steeds positief te blijven)
Ik hef het glas wijn en hoop op beter uren of een nieuwe dag. Het noodrantsoen (bestaande uit aardbeien en chocolade) staat al klaar mocht wijn alleen niet genoeg zijn. I’ll be allright! Of heeft die horoscoop nu gezorgd voor een self-fulfilling prophecy?
Liefs Lily
vrijdag 29 mei 2009
zondag 24 mei 2009
Vulkaan
Je wacht, vol verlangen, op het lang verwachte moment. Het moment waarop je hart sneller klopt dan normaal zodat je bloed aan topsnelheid door je aders wordt voortgestuwd. Je hebt dit nog al eens gevoeld, twee weken geleden. Het was alsof je lichaam een feestje gaf en je kon niet anders dan kleine slaakjes van geluk gillen. Het viel op dat andere ledematen oncontroleerbare handelingen begonnen uit te voeren, alsof ze de opgebouwde spanning in één ruk tot uitbarsting liet komen. En alhoewel dit klinkt alsof het lichaam een heuse uitputtingsslag moest leveren, is dit het mooiste gevoel dat je kent.
Als volwassenen deze fysieke kenmerken in het openbaar uiten, ziet het er, naar het schijnt, een beetje dwaas uit. Afgaande op de blikken die je op dat moment toegeworpen kreeg, kan je dit inderdaad beamen. Maar je kan er niets aan doen. Het is sterker dan jezelf.
En nu zit je daar weer. Deze keer gelukkig alleen. Niemand die zijn voorhoofd in een bedenkelijke frons plooit. Alleen jij… en de anderen… die het niets kan schelen. Die niet eens weten dat je er bent, stilletjes weggedoken om alles beter te kunnen zien. Maar je bent er wel. En je hebt je zo goed gepositioneerd dat je een volledig overzicht hebt. Je bent er klaar voor. De laatste twee keer dat je hier zo zat, gebeurde er niets maar dit zou wel eens je geluksdag kunnen zijn want je hebt al enkele glimpen mogen opvangen van de anderen.
En je wacht…en wacht…en wacht… tot je flitsen van kleine schaduwen ziet. Ze zijn even snel weg als ze gekomen zijn maar je weet dat dit de verkenningsfase is van de anderen. Ze komen, je voelt het. Meer schaduwen duiken op en vluchten weer weg. Er is er eentje die het aandurft even stil te blijven staan om vervolgens zachtjes dichterbij te trippelen. Ik houd mijn adem in. ‘Komaan, toe…’, fluister ik nauwelijks hoorbaar.
Je voelt dat het moment nadert. Je hart begint al sneller te slaan en de spanning is niet meer te houden. Daar is het weer! Je begint oncontroleerbaar in je handen te klappen en probeert je geluksgilletjes te onderdrukken om de anderen niet weg te jagen. Kleine traanwolkjes verschijnen in je ogen. Na al die maanden hebben de koolmeesjes eindelijk de weg gevonden naar jouw stadskoertje met vogelhuisje en voedsel in overvloed om een gans jaar door te komen. Je hebt je eigen paradijsje gecreëerd waar twee weken geleden de eerste vogeltjes hun weg naar hebben gevonden. Je dacht dat ze het misschien niet mooi genoeg gingen vinden of dat het voedsel niet lekker smaakte maar het was gewoon een kwestie van tijd. Het duurt niet lang vooraleer je een hele familie luid kwetterend af en aan ziet vliegen. Je zucht eens diep en geniet van zoveel schoonheid op deze dag.
Liefs Lily
Als volwassenen deze fysieke kenmerken in het openbaar uiten, ziet het er, naar het schijnt, een beetje dwaas uit. Afgaande op de blikken die je op dat moment toegeworpen kreeg, kan je dit inderdaad beamen. Maar je kan er niets aan doen. Het is sterker dan jezelf.
En nu zit je daar weer. Deze keer gelukkig alleen. Niemand die zijn voorhoofd in een bedenkelijke frons plooit. Alleen jij… en de anderen… die het niets kan schelen. Die niet eens weten dat je er bent, stilletjes weggedoken om alles beter te kunnen zien. Maar je bent er wel. En je hebt je zo goed gepositioneerd dat je een volledig overzicht hebt. Je bent er klaar voor. De laatste twee keer dat je hier zo zat, gebeurde er niets maar dit zou wel eens je geluksdag kunnen zijn want je hebt al enkele glimpen mogen opvangen van de anderen.
En je wacht…en wacht…en wacht… tot je flitsen van kleine schaduwen ziet. Ze zijn even snel weg als ze gekomen zijn maar je weet dat dit de verkenningsfase is van de anderen. Ze komen, je voelt het. Meer schaduwen duiken op en vluchten weer weg. Er is er eentje die het aandurft even stil te blijven staan om vervolgens zachtjes dichterbij te trippelen. Ik houd mijn adem in. ‘Komaan, toe…’, fluister ik nauwelijks hoorbaar.
Je voelt dat het moment nadert. Je hart begint al sneller te slaan en de spanning is niet meer te houden. Daar is het weer! Je begint oncontroleerbaar in je handen te klappen en probeert je geluksgilletjes te onderdrukken om de anderen niet weg te jagen. Kleine traanwolkjes verschijnen in je ogen. Na al die maanden hebben de koolmeesjes eindelijk de weg gevonden naar jouw stadskoertje met vogelhuisje en voedsel in overvloed om een gans jaar door te komen. Je hebt je eigen paradijsje gecreëerd waar twee weken geleden de eerste vogeltjes hun weg naar hebben gevonden. Je dacht dat ze het misschien niet mooi genoeg gingen vinden of dat het voedsel niet lekker smaakte maar het was gewoon een kwestie van tijd. Het duurt niet lang vooraleer je een hele familie luid kwetterend af en aan ziet vliegen. Je zucht eens diep en geniet van zoveel schoonheid op deze dag.
Liefs Lily
zaterdag 23 mei 2009
María Amelia López
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/ookdatnog/090523_blogger_overleden
Op 95-jarige leeftijd kreeg de Spaanse María Amelia López wel een heel opmerkelijk cadeau van haar kleinzoon, namelijk een blog op het internet. Terwijl velen van ons uit schaamte of het idee dat we niet goed genoeg zijn, er niet aan durven beginnen, schoof deze hippe dame alle excuses of angsten van de baan en begon ze gewoon te vertellen over verleden, heden en toekomst, politiek, sociale en persoonlijke onderwerpen. Weliswaar vaak met hulp van haar kleinzoon als het wat moeilijker ging want ze sukkelde soms met haar gezondheid. Het duurde niet lang vooraleer deze blog gevolgd werd door duizenden lezers, waaronder zelfs de Spaanse premier Zapatero. Journalisten uit binnen- en buitenland, of het nu radio, tv of geschreven pers was, hebben haar geïnterviewd en ze werd uitgenodigd op tal van feestjes en recepties waar wij alleen maar van kunnen dromen.
880 dagen lang, tot 20 mei, kon de wereld meegenieten. Vandaag is het de familie die het laatste woord typt want María is overleden. De blog was haar communicatiekanaal met de wereld en heeft haar hele leven veranderd, op een uitzonderlijk positieve manier. Ik kan het me best inbeelden en vind het schitterend wat ze gepresteerd heeft zonder er ooit iets voor terug te verwachten. Ze deed gewoon haar ding, was haar pure zelf en greep de kansen die ze aangereikt kreeg.
Ik zou dan ook mijn schrijfsels willen eindigen met een citaat van een andere Spaanse schone, Penelope Cruz. :“ You cannot live your life looking at yourself from someone else`s point of view"
Het wordt tijd om geen rekening te houden met wat anderen van je denken, of je leven te leiden door naar jezelf te kijken via andermans ogen. Zullen we dat afspreken?
Liefs Lily
Op 95-jarige leeftijd kreeg de Spaanse María Amelia López wel een heel opmerkelijk cadeau van haar kleinzoon, namelijk een blog op het internet. Terwijl velen van ons uit schaamte of het idee dat we niet goed genoeg zijn, er niet aan durven beginnen, schoof deze hippe dame alle excuses of angsten van de baan en begon ze gewoon te vertellen over verleden, heden en toekomst, politiek, sociale en persoonlijke onderwerpen. Weliswaar vaak met hulp van haar kleinzoon als het wat moeilijker ging want ze sukkelde soms met haar gezondheid. Het duurde niet lang vooraleer deze blog gevolgd werd door duizenden lezers, waaronder zelfs de Spaanse premier Zapatero. Journalisten uit binnen- en buitenland, of het nu radio, tv of geschreven pers was, hebben haar geïnterviewd en ze werd uitgenodigd op tal van feestjes en recepties waar wij alleen maar van kunnen dromen.
880 dagen lang, tot 20 mei, kon de wereld meegenieten. Vandaag is het de familie die het laatste woord typt want María is overleden. De blog was haar communicatiekanaal met de wereld en heeft haar hele leven veranderd, op een uitzonderlijk positieve manier. Ik kan het me best inbeelden en vind het schitterend wat ze gepresteerd heeft zonder er ooit iets voor terug te verwachten. Ze deed gewoon haar ding, was haar pure zelf en greep de kansen die ze aangereikt kreeg.
Ik zou dan ook mijn schrijfsels willen eindigen met een citaat van een andere Spaanse schone, Penelope Cruz. :“ You cannot live your life looking at yourself from someone else`s point of view"
Het wordt tijd om geen rekening te houden met wat anderen van je denken, of je leven te leiden door naar jezelf te kijken via andermans ogen. Zullen we dat afspreken?
Liefs Lily
vrijdag 22 mei 2009
Parels
Soms zijn er woorden, zinnen, paragrafen die je doen nadenken. Die je leest en opnieuw leest omdat het zo mooi gezegd is. Je wil weten of je het geheel goed begrepen hebt en je wil de betekenis van deze woorden tot diep in je binnenste laten doordringen. Het omvat datgene waar je zelf al wel eens over hebt nagedacht maar niet goed weet uit te drukken. Of het geeft je net die interpretatie waar je misschien al lang naar hebt gezocht. Onderstaande pareltjes wil ik jullie dan ook niet onthouden.
"Be patient toward all that is unsolved in your heart and try to love the questions themselves like locked rooms and like books that are written in a very foreign tongue. Do not now seek the answers, which cannot be given you because you would not be able to live them. And the point is, to live everything. Live the questions now. Perhaps you will find them gradually, without noticing it, and live along some distant day into the answer."
Uit: Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet, 1929
"De verhalen die de anderen over je vertellen en de verhalen die je over jezelf vertelt: welke komen in de buurt van de waarheid? Zijn dat vanzelfsprekend je eigen verhalen? Is iemand voor zichzelf een autoriteit? Maar dat is niet de werkelijke vraag die me bezighoudt. De werkelijke vraag luidt: is er bij dergelijke verhalen wel een verschil tussen waar en onwaar? Bij verhalen over het uiterlijk wel. Maar als we ons opmaken iemands innerlijk te begrijpen? Is dat een reis waar ooit een einde aan komt? Is de ziel een domein van feitelijkheden? Of zijn de vermeende feitelijkheden niet meer dan de bedrieglijke schaduwen van onze verhalen?"
Uit: Mercier (Pascal) 'Nachttrein naar Lissabon', 2006
"Be patient toward all that is unsolved in your heart and try to love the questions themselves like locked rooms and like books that are written in a very foreign tongue. Do not now seek the answers, which cannot be given you because you would not be able to live them. And the point is, to live everything. Live the questions now. Perhaps you will find them gradually, without noticing it, and live along some distant day into the answer."
Uit: Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet, 1929
"De verhalen die de anderen over je vertellen en de verhalen die je over jezelf vertelt: welke komen in de buurt van de waarheid? Zijn dat vanzelfsprekend je eigen verhalen? Is iemand voor zichzelf een autoriteit? Maar dat is niet de werkelijke vraag die me bezighoudt. De werkelijke vraag luidt: is er bij dergelijke verhalen wel een verschil tussen waar en onwaar? Bij verhalen over het uiterlijk wel. Maar als we ons opmaken iemands innerlijk te begrijpen? Is dat een reis waar ooit een einde aan komt? Is de ziel een domein van feitelijkheden? Of zijn de vermeende feitelijkheden niet meer dan de bedrieglijke schaduwen van onze verhalen?"
Uit: Mercier (Pascal) 'Nachttrein naar Lissabon', 2006
Abonneren op:
Posts (Atom)
