Yvonne in het park

Ze zit daar weer op dezelfde plek, het derde bankje van rechts in het park waar ik zo'n drie keer per week een half uurtje ga lopen. Ze heeft geluk vandaag. De zon schijnt en ze geniet duidelijk van de warmte die haar gezicht streelt. Het boek dat ze aan het lezen is, ligt op haar schoot. Het is nu al het vierde rondje dat ik loop en dus ook de vierde keer dat ik haar zie. En elke keer opnieuw tovert ze haar mooiste glimlach tevoorschijn en zegt ze goedemiddag. Oprecht goedemiddag, niet zo'n binnensmonds gemompeld 'hallo' of een half knikje met het hoofd, nee, gemeend en vol liefde, duidelijk gearticuleerd, vol overgave, elke keer opnieuw. Ze doet dit bij iedereen die haar pad kruist maar niet iedereen is daar even blij mee. De meesten lopen snel door, slechts een kleine minderheid lacht terug. Het laat haar koud. Koppig en moedig blijft ze doorgaan met die stevige glimlach van haar. Ze weet dat ik straks gewoon gezellig naast haar kom zitten. Ze vindt het zelfs niet erg dat ik bezweet ben. En ik weet dat mijn flesje water klaar zal staan, gekoeld in haar koelbox. Enkele maanden geleden ben ik met haar aan de praat geraakt en sindsdien kletsen we erop los na mijn loopsessie. Die gesprekjes herinneren me aan mijn jeugdjaren. In de zomervakanties heb ik menig uur in de tuin gespeeld en 's avonds zaten we vaak op een bankje in de tuin, mijn grootouders en ik. Het zijn mooie herinneringen en als ik met haar op dat bankje in de zon zit, voelt het vertrouwd aan. Yvonne Haar naam is Yvonne. 83 is ze maar ze ziet er 65 jaar uit. Haar helderblauwe ogen stralen een enorme levenslust uit. Daarbovenop is ze enorm mee met haar tijd. Trots wist ze me vorige week te vertellen dat ze een nieuwe Mac had gekocht. 'Zo eentje om open te klappen,' zei ze. Ze bedoelde een laptop.

'Dan kan ik met mijn kleindochter praten via Skype, ze woont nu in New York.' 'Of je kan nieuwe vrienden maken op het internet,' zei ik haar. Maar daar begon ze niet aan. Dat was tegen haar principes. Nieuwe mensen ontmoeten, dat moet spontaan gebeuren en in wat voor haar de 'echte' wereld is. Want dat zijn de mooiste herinneringen aan elkaar. Ik weet nog heel goed hoe ik me voelde, of hoe een bepaalde persoon eruit zag, wat de setting was, als ik met mijn vrienden spreek over hoe we elkaar hebben ontmoet. Maar wie weet nu welk parfum je droeg, hoe je haar eruit zag, met welke intonatie je iets zei, in welk donker café of op welk concert jullie aan elkaar werden voorgesteld of met elkaar zijn beginnen te praten, als je vanachter een lichtgevend scherm praat? Dat brengt geen zoden aan de dijk... Ik vraag haar of dit de reden is waarom ze zo vriendelijk is tegen iedereen? Om nieuwe mensen te ontmoeten? Ze lacht haar witte tanden bloot. 'Ik doe het vooral om de verzuring tegen te gaan. We leven steeds meer in onze eigen, haastige wereld en zijn niet altijd even vriendelijk voor elkaar, maken voor niets tijd. Zelfs een wandeling moet gepland worden. En ik vraag me af waarom. Dus probeer ik er iets aan te doen. En kijk tot wat het al heeft geleid...we zitten hier toch maar mooi te genieten van elkaars gezelschap.' Gelukkig oud worden 'Ja, dat is waar.' En ik lach omdat ze me in elk gesprek wat levenswijsheid bijbrengt van hoe ik het best de dag doorkom als ik een hoopje ellende ben tot hoe ik het best omga met verliefdheden, relaties,.... En die raad probeer ik op te volgen want ik wil, net als zij, gelukkig oud worden. Mijn Smartphone zoemt in mijn handtas. De mails van het werk zijn opgehaald maar ik negeer het allemaal. Ik sluit mijn ogen, laat de zon op mijn gezicht schijnen en geniet van het moment. 'Heerlijk toch, die stilte?' zeg ik haar. Maar ik hoor niets terug. Ik open mijn ogen en kijk naast me. Ze lijkt te slapen en ik neem het boek uit haar handen. Terwijl ik dat doe, slaakt ze een diepe zucht... Lily *Illustratie: Kathy De Wit