Dat is de 'schuld' van Peter Pan en De Kleine Prins. Als je tenminste van schuld kan spreken...deze verhalen zijn waarschijnlijk op één of andere manier mijn redding geweest. Ik heb mezelf plechtig beloofd altijd te blijven geloven in het bestaan van elfjes en kabouters. Nooit zou ik me laten verleiden door de stugge regels van de maatschappij, het strenge maatpak en de algemeen geldende conventies van hoe men zich hoort te gedragen. Want de meeste volwassenen in die verhalen leken me allemaal zo serieus, alsof alle levenslust uit hen weggevloeid was. Dat zou mij niet overkomen.
Natuurlijk ben ik er niet helemaal aan ontsnapt. Hoe graag ik het soms ook zou willen om op een saaie receptie gek rond te springen, bellen te blazen of confetti te gooien..., dat doe ik dan net niet. Eerlijk is eerlijk, het kriebelt op dat moment enorm om daar wel aan toe te geven en ik ben jaloers als er kinderen zijn die doen alsof er geen volwassenen zijn en energiek hun gang gaan. Geen schaamte als ze verstoppertje spelen onder de tafels of tikkertje in het gras buiten. Heerlijk toch.
Soms probeer ik weg te vluchten van de oppervlakkige grotemensenpraat om met hen mee te doen. In het begin kijken de kleintjes raar en met argwaan naar me. Tot ik als het ware het kind in me loslaat en helemaal opga in het spel. Dat zijn fijne momenten die ik ten volle beleef en die mij rust brengen. Ook al hang ik dan omgekeerd aan een boomtak te bengelen.
Vrijheid
Waar je als volwassene ook niet aan ontsnapt is het feit dat we spijtig genoeg leven in een consumptiemaatschappij die onderhevig is aan economische wetten. Met andere woorden...wil je iets hebben of bereiken, is er toch altijd geld mee gemoeid. Als ik op reis wil gaan, zal het niet gratis zijn. Evenmin kan ik beslissen om twee maanden niets te doen en te herbronnen want de hypothecaire lening moet betaald worden, er zijn deadlines te halen op het werk en er moeten andere rekeningen worden betaald. De Westerse wereld is een vrije wereld zeggen ze. Vraag is: wie zijn 'ze'? Waarom voel ik me dan niet vrij? Dat is natuurlijk het grote verschil met het kind-zijn. Je hoeft je daar niet om te bekommeren. In normale omstandigheden toch niet.
En ja, soms ben ik daar jaloers op. Dat naïeve, onbezonnen en ambitieuze dat kinderen en jongeren vaak in zich dragen, nog niet echt doordrongen van frustraties, bitterheid en wanhoop.
Mensen die dromen en er alles aan doen om die droom waar te maken. Bovenal het overtuigde enthousiasme waarmee ze zonder angst die weg bewandelen die ze voor zichzelf hebben uitgestippeld. Waarom zijn de meesten van ons zo bang geworden? En waarom hebben de meesten onder ons die dromen opgeborgen omdat het te druk is, we er geen tijd meer voor vrijmaken, de hoop hebben opgegeven dat het ooit iets wordt?
Kabouters en elfjes
Ik geef het toe, ik geloof niet meer in kabouters en elfjes maar ik geloof wel in mezelf. Dat besef is niet plots opgedoken en de angst voor het onbekende, voor het opgeven van de droom, steekt af en toe nog eens de kop op. Dan kijk ik in de spiegel en zie ik de frons op mijn voorhoofd, de wanhoop in mijn ogen. Dat beeld lijkt dan zo sterk op het beeld van iemand die ik niet wil zijn dat ik onmiddellijk denk aan de belofte die ik als kind met mezelf heb gemaakt. Ik zal geen saaie, gefrustreerde vrouw worden die niet meer kan genieten van het leven. Ik zal blijven dromen, niet opgeven en altijd mijn enthousiasme en dat beetje kind-zijn bewaren. Het beeld van kabouters en elfjes is dus nooit ver weg om me daaraan te herinneren. En als jullie me nu willen excuseren...ik ga buiten 'potteke stamp' spelen.
Liefs Lily
Illustraties: Kathy De Wit
