Wriemels

Ik zie die kleine mensenhandjes al wriemelend de wereld verkennen. De ontdekkingsreis is immers pas begonnen en er is nog zoveel te betasten, benoemen en te besnuffelen. Soms denk ik dat je het leed van de wereld al kan voelen want dan verschijnt er een diepe frons op je voorhoofd en beweeg je die kleine mond van je alsof je net iets vies hebt gegeten. Maar dat duurt nooit lang, je gezichtje is immers constant in beweging en je ziet er zo zorgeloos uit. We staan er allemaal met verbazing en tederheid naar te kijken.

Een klein mensenwezentje dat nog niets zelfstandig kan, nog niet eens kan praten, wekt bij iedereen ontzag en verwondering op. Als we in je buurt zijn kan je de nostalgie uit de lucht plukken en zie je overal glimlachende, vertederde gezichten. Dan is het ogenblik aangebroken om stoffige, oude fotoalbums boven te halen, verrassende verhalen te horen en met veel belangstelling generatie op generatie herinneringen te delen met elkaar.

Ik voel mijn hartslag dalen als ik hem in mijn armen neem. Alsof mijn lichaam vanzelf, zonder veel moeite, de pauzeknop induwt. Een biologisch automatisme dat me even kleiner doet lijken dan de rest. Ik vergeet onmiddellijk de ruimte rondom me, word er stil van en neem de vreugde die dit rozige, levenslustige wezentje uitstraalt graag mee naar huis.