Het lijkt wel alsof ik om de haverklap geconfronteerd wordt met beelden, woorden, vragen... die mij doen geloven dat ik er alles aan moet doen om vooral gelukkig te zijn. Koop dat boekje! Sport! Ga naar die tentoonstelling! Volg die cursus mindfulness...! Je zou er zelfs aan beginnen twijfelen of je wel goed bezig bent. Volg de tips van de experts en pas dan kan je het echte geluk leren kennen. En wat is dat dan, het 'echte' geluk? Ben ik niet gelukkig dan?
Gelukscultuur?
Geluk, dat maak je zelf en jij bepaalt wat dat geluk voor jou betekent. Niet? Of leven we in een soort van 'gelukscultuur' waar amper plaats is voor een vleugje tristesse, een tegenslag, een slechte dag? Soms denk ik dat. We hebben toch allemaal af en toe een dipje. Soms zelf zonder reden. En af en toe duurt dat dipje langer dan we willen. Is dat erg? Niet altijd lijkt me. Maar wat vaak gebeurt, is dat we naar de dokter stappen en een pilletje vragen om beter te slapen, want de werkgever blijft het niet appreciëren dat je niet naar behoren functioneert. Of een pilletje om je een beetje vrolijker te voelen overdag. Laten we er vooral voor zorgen dat niemand weet dat het niet zo goed gaat met ons, want er zijn zoveel mensen die op ons rekenen, die verwachten dat we presteren, dat we een goede mama zijn, dat we...je weet wel.
Het lijkt me dat die zogenaamde 'gelukscultuur' langzaam onze maatschappij is binnen gesijpeld. Een maatschappij waarin we het onszelf niet toelaten om te huilen of te tieren of toch niet in die mate zoals we dat zelf zouden willen. Het is hetzelfde met het rouwproces waar we steeds sneller door moeten. Leren leven met het verlies van een dierbare duurt vaak jaren, zeker als het om het verlies van een levenspartner gaat. Maar na twee weken vinden de meeste werkgevers dat het grootste verdriet toch al verwerkt zou moeten zijn en er wordt dan ook verwacht dat je hetzelfde presteert als voorheen. Wanneer je af en toe een moeilijke dag of week hebt omdat er een aantal dagen zijn die je, meer dan andere, doen herinneren aan die persoon (zoals verjaardag, Kerstmis, ...) zegt iedereen wel dat ze het snappen maar eigenlijk verwachten ze toch dat er nu ook niet te dramatisch over moet gedaan worden. Tijd heelt alle wonden, neen? Pijn en verdriet worden steeds meer verdrongen in onze maatschappij maar uit ons dagelijks leven. Raar toch? Lachen, huilen, pijn en verdriet zijn toch inherent aan ons mens-zijn?
Dan moet je vooral niet schrikken als je leest dat het suïcidecijfer in Vlaanderen 1,5 keer hoger ligt dan het gemiddelde in de Europese Unie.. Het ligt aan de economische crisis, zeggen ze dan.1 Ik denk eerder dat het ligt aan het feit dat het een taboe is om je niet goed in je vel te voelen. En zoals dat gaat, met alles wat taboe is, wordt er amper over gepraat, is er geen klankbord, geen netwerk om op terug te vallen. Erover praten met je vrienden is zelfs moeilijk. Ik weet dat ik deze stellingen nu een beetje op de flessen trek en er is misschien een zekere mate van overdrijving in terug te vinden. Maar toch is het volgens mij een algemene trend die aan een opmars bezig is.
Zelfmedelijden en tristesse, het mag
En ik vind dit jammer. Het kan immers soms ook deugd doen om je even te wentelen in dat zelfmedelijden, om jezelf tijd te geven om triest te zijn, om het verlies van dierbaren te verwerken. Het zou toch maar erg zijn om die mensen zomaar te 'vergeten?'
Als die iemand zoveel voor jou heeft betekent, verdient die persoon een plaats in je hart. En lijkt het mij normaal dat er samen met de mooie herinneringen in sommige periodes ook ruimte moet zijn voor verdriet. Laat het toe en kruip desnoods een hele dag in de zetel.
Het is ook ok om geen enkele reden te hebben om ongelukkig te zijn maar om je toch slecht te voelen. Straks verleren we het nog om om te gaan met verdriet, verlies, pijn of een slechte dag.
Weet je...Misschien moeten we niet zo hard proberen om gelukkig te zijn. Misschien is het niet eens zo slecht om af en toe ook een vleugje melancholie en droefheid over ons heen te laten komen en ons er helemaal in te wentelen. Dat kan deugd doen en nieuwe perspectieven openen want je hebt jezelf tijd en ruimte gegeven om even stil te staan bij jezelf.
Hoe zit dat met mij? Ik denk dat ik mezelf 'gelukkig' kan noemen. Maar ik vul dat begrip zelf in. Voor mij betekent het dat ik plezier heb in datgene wat ik doe, dat ik blij ben met kleine dingen...dat ik het mezelf toelaat af en toe een sombere gedachte te hebben. Geef mij maar een witte wolk met af en toe een vleugje grijs zodat ik weer besef wat het is als er een streepje zonlicht haar weg vindt door die grijze massa. En weet je? Daar word ik vrolijk van.
Lily
Illustraties Kathy De Wit
http://happythings.tumblr.com/
