Waarom schrijven we niet meer?

Herinner jij je nog de tijd van de pennenvrienden? Schrijven naar mensen die je op kamp had ontmoet, schrijven naar compleet onbekenden van dezelfde leeftijd uit andere landen,... elke week nieuwtjes meedelen, postpakketjes opsturen, steeds meer en meer over elkaar te weten komen en pas na maanden gekribbel en gekrabbel een foto durven sturen naar elkaar. Ik mis dat...dat reikhalzend uitkijken naar de brievenbus, de zelfgemaakte enveloppen inspecteren en al naargelang de stiptheid van de post, met enige vertraging de levensloop van anderen meebeleven. Ik heb de brieven nog allemaal en als ik in een nostalgische bui ben, lees ik ze opnieuw. Ik bewaar ze in een zelf versierde schoendoos op de bovenste plank van de kleerkast. Ten allen tijde te raadplegen, te voelen, te ruiken.

Hou ik niet van email, skype, het internet en de mogelijkheden die het world wibe web allemaal biedt? Natuurlijk wel! Maar toch kan ik zo enorm verlangen naar een ouderwets geschreven brief. Met alle tierlantijntjes erbij. Een brief waarover is nagedacht, waar elk woord en elke zin betekenis krijgt. Zelfs verjaardags- en kerstkaarten worden vandaag virtueel de wereld ingestuurd. Ik maak er elk jaar een erezaak van om zelf kaartjes te maken en voor iedereen een persoonlijke boodschap neer te pennen. Dat kost tijd maar het is een traditie die ik niet verloren wil laten gaan.

Ik zou het wel leuk vinden om een pennenvriendin te hebben. Zouden er nog mensen zijn die er dezelfde ideeën op nahouden? Die het ook erg vinden dat het geschreven woord gereduceerd is tot afgekapte sms’en? Die houden van papier, de geur, het handschrift van iemand anders waar je denkt zoveel uit te lezen. Onbevooroordeeld de woorden in je opnemen, lachen en genieten. Bestaat dit nog? Af en toe als ik in de wachtkamer van de huisarts zit, zie ik zo’n verzoekjes wel eens in Libelle verschijnen. Op één of andere manier bekruipt me tegelijkertijd ook het gevoel dat Libelle voor deze mensen zowat het enige redmiddel is om vrienden te maken en wordt er toch onmiddellijk al een grote druk gelegd op de briefschrijfster in spe. Ik besluit om andere kanalen te raadplegen.

Hoe contradictorisch het ook is, ik moet me wenden tot de google-zoekmachine waar ik word geconfronteerd met een kluwen aan ‘pen pal sites’. Na een snelle ‘quality check’ van enkele gerenommeerde sites begin ik aan mijn zoektocht. Het mag wel een beetje ver van mijn bed zijn dus kies ik voor ‘pen pals’ uit Nieuw-Zeeland, Canada, Groenland en Ijsland. Hoe hard ik mezelf ook voorhou dat ik me niet zal laten afleiden door diegenen die een foto bij hun profiel hebben geplaatst, doe ik het toch. En net als op het internet zitten daar toch een aantal freaks tussen die enkel op seks en relaties uit zijn of een eenzame-hartenbureau op zichzelf zijn. Maar...ik zie ook gelijkgestemde zielen die net als ik ijveren voor ‘snail mail’. (post die op de traditionele (oude...) manier verzonden wordt, met een enveloppe en een postzegel) De meest voor de hand liggende piste om te bewandelen, is dat je elkaar dus eerst wat verkent via mail en dan pas 'snail mail' begint te versturen. En eigenlijk voel ik me ook wat beter met die in het leven geroepen veiligheidsmarge. Ik heb dus een profiel aangemaakt en drie berichtjes verstuurd naar mensen waarvan ik denk dat we min of meer dezelfde interesses hebben. Mijn pen ligt klaar, heb extra buisjes gekocht. Gekleurd papier, stickers en stempels gebruiksklaar. En nu... wachten...