Aput (*)

Het is rustig…het lijkt alsof de hele wereld is stilgevallen, gebukt onder een wolkendek dat kleine watjes naar beneden blaast, zachtjes zodat er langzaam maar zeker ook benedendeks een gelijkvormig sneeuwtapijt wordt gevormd. Van zodra de eerste vlokjes opgemerkt worden, vullen de ramen zich met gezichten. Gezichten vol hoop en verwondering. Want wie weet komt er nog meer? Wat zei de weerman ook alweer? Blijft het liggen?

Je zoekt je warmste kleren bij elkaar om het allemaal in het echt te mogen aanschouwen. Ingesnoerd, en 3kg zwaarder, wandel je naar het dichts bijzijnde veld of bos waar de sneeuw het langst en het mooist blijft liggen. Je moet je niet voorbereiden op wat komen gaat want spontaan begin je eraan: met je schoenen glijden over het ijs, sneeuwballen gooien, het horen kraken onder je voeten bij elke stap. Uit nostalgie ga je nog verder dan dat. Je gaat op je rug liggen en maakt een engel door je armen zijwaarts op en neer te bewegen in de massa. Als je terug recht staat, kijk je naar de ondergaande zon die nog een laatste blik werpt op dit schouwspel. Je verkleumde handen en voeten verlangen naar een warm huis, warme chocolademelk en koekjes. Bij de verlichte kerstboom. Een eskimo kent wel honderd woorden voor sneeuw maar ik ken er maar één: adembenemend.



(*)Aput = sneeuw