Ik implementeer dansende zeugjes in mijn leven. Ze zitten in mijn linkerooghoek verankerd, klaar om ontketend te worden wanneer nodig. Dan ritselen de kettingen, worden ze losgeschud en trippel trappelen ze, elk om beurt, om het ondraaglijke lichter te maken.
Want als de zon haar kracht verliest en de wolken schaamteloos grijze vlekken vertonen, het lef hebben om steeds donkerder en zwaarder voorbij te schuiven, dan is het tijd voor het spektakel van de glanzend roze, dansende zeugjes. Dan tover ik ze tevoorschijn met één knipoog. Maar het duurt lang vooraleer ik het punt bereik dat ik ze op me loslaat, dat ik de verlossende blik gebruik die me uit mijn reddeloosheid haalt.
Zoals nu. Ik kijk in mijn volle koffietas en het lijkt alsof er een zwarte, op een olievlek gelijkende, smurrie bovenaan drijft. Dat dunne, zwarte laagje laat maar weinig aan de verbeelding over. Mijn spiegelbeeld wordt onmiddellijk teruggekaatst, samen met de grauwheid en de eenzaamheid die het etablissement uitstraalt waar ik me nu bevind. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf niets bijdraag aan het misselijkmakende decor. Zwarte broek, grijze pull met rolkraag. Geen juwelen, geen make-up. Een mens kleedt zich immers zoals hij/zij zich voelt.
Ik heb het gevoel dat alle troostelozen zich hier groeperen, alsof het een afgesproken regel is. Toch laten ze je met rust. Elkeen is alleen met zichzelf en de drank die voor hem of haar staat, meestal onaangeroerd. Dat drankje is enkel en alleen maar een houvast, een reden om daar te mogen zitten. Weg van de vertrouwde omgeving waar je gedomicilieerd bent en waar verder toch niemand op je wacht.
Ik zucht. Afgelopen week was er weer eentje voor in de dagboekkronieken. Dat doet me eraan denken dat ik het dan best ook eens allemaal neerschrijf. Naar het schijnt zou dat therapeutisch werken.
Net voor ik mezelf volledig onderdompel in de “poel van het grote zelfmedelijden”, hoor ik, heel zachtjes in de verte, het muziekje dat de mars van de dansende zeugjes aankondigt. Terwijl de muziek aanzwelt, dichterbij komt en de beelden van die rozige, grappige, zelf in het leven geroepen wezentjes steeds scherper worden op mijn netvlies, begint zich stilletjes aan een krullende glimlach te ontwikkelen. Eens het zover is, weet ik dat er geen stap meer terug kan gezet worden. Het duurt dan niet lang meer vooraleer ik al lachend het café buitenwandel en volop genietend door de straten loop, regen of geen regen, zon of geen zon. Dan besef ik weer dat ik moet relativeren en dat er een morgen een nieuwe dag is. Dan herinner ik me weer een stukje tekst uit de brief die Rilke ooit schreef:
“Be patient toward all that is unsolved in your heart and try to love the questions themselves like locked rooms and like books that are written in a very foreign tongue. Do not now seek the answers, which cannot be given you because you would not be able to live them. And the point is, to live everything. Live the questions now. Perhaps you will find them gradually, without noticing it, and live along some distant day into the answer. “Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet
zondag 21 juni 2009
maandag 1 juni 2009
Gelukscarrousel
Dit berichtje is voor alle ‘virtuele’ vrienden op facebook. Want ook ik heb me laten verleiden door deze nieuwe wereld en heb deze week een account aangemaakt. Het was, zoals meestal, een impulsieve beslissing. Eentje waarvan ik enkele uren daarna al dacht dat ik het beter niet had gedaan. De nacht die volgde op het aanmaken van deze account was doordrongen van paniekaanvallen: ” Het is te snel, het is allemaal nog niet goed genoeg!”
Anderzijds zal het nooit goed genoeg zijn. Tot die conclusie ben ik nu gekomen en ik hoop dat ik deze visie voorop kan blijven stellen en de moed mag blijven vinden om door te gaan. Het is als het ware een missie die ik mezelf opleg. Want hoe het ook zij, het schrijven kan ik niet loslaten. Het kruipt door mijn aders, brengt me uit evenwicht en weer in balans, is de rode draad in mijn leven.
Ik, die buiten een enkeling, nog nooit aan iemand iets heeft laten lezen, stelt zich nu open als een kwetsbare bloem voor mensen die ze nog nooit heeft gezien of ontmoet. En eerlijk gezegd voelt dat een beetje raar, onvertrouwd zelfs. Anderzijds heb ik ondervonden dat er in deze virtuele wereld heel wat leuke, interessante mensen zijn die de moeite waard zijn om beter te leren kennen. Ik leer van hen en ze prikkelen al mijn zintuigen zodat mijn creativiteit zich verder kan ontwikkelen.
Daarom wil ik hen bedanken. Want in deze vluchtige, haastige maatschappij is doorklikken naar een onbeduidende blog niet evident. Het kost tijd, moeite.
Waar in de echte wereld vaak de meest onheilspellende berichten onze harten bereiken en het lijkt alsof alles door verzuring wordt aangetast, ben ik diep ontroerd door de openheid en vriendelijkheid die ik hier vind. Het is alsof ik, samen met hen, op de gelukscarrousel zit en er elke dag iemand bijkomt die alle passagiers laat delen in de vreugde, kennis en bagage die hij/zij met zich meedraagt. Ze brengen allemaal kleine zakjes geluksstof mee die door het draaien van het rad neerdwarrelen over iedereen.
Ik apprecieer dit enorm en hoop dat ik jullie niet teveel teleurstel. Deze bloem moet nog een beetje groeien, heeft water en veel zonlicht nodig. Misschien kunnen jullie me daarbij helpen.
Liefs Lily
PS: Heel veel dank gaat uit naar ‘Atalante Alwaysruns’ die me al een aantal interessante ‘friend suggestions’(om het in facebooktermen uit te drukken) heeft toegestuurd of anderen mijn naam heeft doorgegeven. Ik vind het ongelooflijk wat ze doet.
“And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt. “
Sylvia Plath
Anderzijds zal het nooit goed genoeg zijn. Tot die conclusie ben ik nu gekomen en ik hoop dat ik deze visie voorop kan blijven stellen en de moed mag blijven vinden om door te gaan. Het is als het ware een missie die ik mezelf opleg. Want hoe het ook zij, het schrijven kan ik niet loslaten. Het kruipt door mijn aders, brengt me uit evenwicht en weer in balans, is de rode draad in mijn leven.
Ik, die buiten een enkeling, nog nooit aan iemand iets heeft laten lezen, stelt zich nu open als een kwetsbare bloem voor mensen die ze nog nooit heeft gezien of ontmoet. En eerlijk gezegd voelt dat een beetje raar, onvertrouwd zelfs. Anderzijds heb ik ondervonden dat er in deze virtuele wereld heel wat leuke, interessante mensen zijn die de moeite waard zijn om beter te leren kennen. Ik leer van hen en ze prikkelen al mijn zintuigen zodat mijn creativiteit zich verder kan ontwikkelen.
Daarom wil ik hen bedanken. Want in deze vluchtige, haastige maatschappij is doorklikken naar een onbeduidende blog niet evident. Het kost tijd, moeite.
Waar in de echte wereld vaak de meest onheilspellende berichten onze harten bereiken en het lijkt alsof alles door verzuring wordt aangetast, ben ik diep ontroerd door de openheid en vriendelijkheid die ik hier vind. Het is alsof ik, samen met hen, op de gelukscarrousel zit en er elke dag iemand bijkomt die alle passagiers laat delen in de vreugde, kennis en bagage die hij/zij met zich meedraagt. Ze brengen allemaal kleine zakjes geluksstof mee die door het draaien van het rad neerdwarrelen over iedereen.
Ik apprecieer dit enorm en hoop dat ik jullie niet teveel teleurstel. Deze bloem moet nog een beetje groeien, heeft water en veel zonlicht nodig. Misschien kunnen jullie me daarbij helpen.
Liefs Lily
PS: Heel veel dank gaat uit naar ‘Atalante Alwaysruns’ die me al een aantal interessante ‘friend suggestions’(om het in facebooktermen uit te drukken) heeft toegestuurd of anderen mijn naam heeft doorgegeven. Ik vind het ongelooflijk wat ze doet.
“And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt. “
Sylvia Plath
Abonneren op:
Posts (Atom)
