Deze week keek ik weer reikhalzend uit naar onze vaste date. Ik had al dagen kriebels in mijn buik en na het werk kon ik niet snel genoeg naar je toe gaan. Ik moest je even zoeken tussen de anderen maar daar was je dan. Ik greep je vast, streelde je, voelde je, ging volledig in je op. Na het spannende weerzien moet ik mezelf altijd even tot rust brengen, ...even diep ademhalen. Dat is iets wat jij me hebt geleerd. Wat ben je weer mooi, zo betoverend mooi... Je ziet er stralend uit. Elke keer vraag ik me af hoe je erin slaagt om zo verrassend uit de hoek te komen en me steeds met verstomming te doen slaan. En je doet het telkens opnieuw. Als een sprookjesfee tover je een glimlach op mijn gezicht, word ik gelukkig als ik je zie.
Je bent mijn grote inspiratiebron, je daagt me uit zoals niemand dat kan. En...als het nodig is, breng je me weer met beide voetjes op de grond. Je laat me zien waar het allemaal om draait, hoe ik meer mezelf kan zijn. Jij weet perfect wat elke vrouw nodig heeft. Hoe langer ik je ken, hoe meer ik naar je verlang. Hoe graag ik zou roepen tegen de hele wereld en ver daarbuiten dat jij bestaat!
Ik heb ondertussen al mijn vriendinnen over je verteld. Er is ook voor hen een nieuwe wereld opengegaan. Je brengt nu niet alleen geluk in mijn leven maar ook in dat van anderen. Ze zijn zo blij met jou. Lieve Flow, waar bleef je zo lang? We zullen je koesteren en met veel liefde en respect behandelen. We zien je graag.
En... is dat niet waar het in de liefde allemaal om draait?
Dank je wel lieve Flow. http://flow.web-log.nl/
Liefs Lily
"SIMPLIFY YOUR LIFE - FEEL CONNECTED - LIVE MINDFULLY - SPOIL YOURSELF" (Flow)
zaterdag 18 september 2010
woensdag 18 augustus 2010
Waarom schrijven we niet meer?
Herinner jij je nog de tijd van de pennenvrienden? Schrijven naar mensen die je op kamp had ontmoet, schrijven naar compleet onbekenden van dezelfde leeftijd uit andere landen,... elke week nieuwtjes meedelen, postpakketjes opsturen, steeds meer en meer over elkaar te weten komen en pas na maanden gekribbel en gekrabbel een foto durven sturen naar elkaar. Ik mis dat...dat reikhalzend uitkijken naar de brievenbus, de zelfgemaakte enveloppen inspecteren en al naargelang de stiptheid van de post, met enige vertraging de levensloop van anderen meebeleven. Ik heb de brieven nog allemaal en als ik in een nostalgische bui ben, lees ik ze opnieuw. Ik bewaar ze in een zelf versierde schoendoos op de bovenste plank van de kleerkast. Ten allen tijde te raadplegen, te voelen, te ruiken.
Hou ik niet van email, skype, het internet en de mogelijkheden die het world wibe web allemaal biedt? Natuurlijk wel! Maar toch kan ik zo enorm verlangen naar een ouderwets geschreven brief. Met alle tierlantijntjes erbij. Een brief waarover is nagedacht, waar elk woord en elke zin betekenis krijgt. Zelfs verjaardags- en kerstkaarten worden vandaag virtueel de wereld ingestuurd. Ik maak er elk jaar een erezaak van om zelf kaartjes te maken en voor iedereen een persoonlijke boodschap neer te pennen. Dat kost tijd maar het is een traditie die ik niet verloren wil laten gaan.
Ik zou het wel leuk vinden om een pennenvriendin te hebben. Zouden er nog mensen zijn die er dezelfde ideeën op nahouden? Die het ook erg vinden dat het geschreven woord gereduceerd is tot afgekapte sms’en? Die houden van papier, de geur, het handschrift van iemand anders waar je denkt zoveel uit te lezen. Onbevooroordeeld de woorden in je opnemen, lachen en genieten. Bestaat dit nog? Af en toe als ik in de wachtkamer van de huisarts zit, zie ik zo’n verzoekjes wel eens in Libelle verschijnen. Op één of andere manier bekruipt me tegelijkertijd ook het gevoel dat Libelle voor deze mensen zowat het enige redmiddel is om vrienden te maken en wordt er toch onmiddellijk al een grote druk gelegd op de briefschrijfster in spe. Ik besluit om andere kanalen te raadplegen.
Hoe contradictorisch het ook is, ik moet me wenden tot de google-zoekmachine waar ik word geconfronteerd met een kluwen aan ‘pen pal sites’. Na een snelle ‘quality check’ van enkele gerenommeerde sites begin ik aan mijn zoektocht. Het mag wel een beetje ver van mijn bed zijn dus kies ik voor ‘pen pals’ uit Nieuw-Zeeland, Canada, Groenland en Ijsland. Hoe hard ik mezelf ook voorhou dat ik me niet zal laten afleiden door diegenen die een foto bij hun profiel hebben geplaatst, doe ik het toch. En net als op het internet zitten daar toch een aantal freaks tussen die enkel op seks en relaties uit zijn of een eenzame-hartenbureau op zichzelf zijn. Maar...ik zie ook gelijkgestemde zielen die net als ik ijveren voor ‘snail mail’. (post die op de traditionele (oude...) manier verzonden wordt, met een enveloppe en een postzegel) De meest voor de hand liggende piste om te bewandelen, is dat je elkaar dus eerst wat verkent via mail en dan pas 'snail mail' begint te versturen. En eigenlijk voel ik me ook wat beter met die in het leven geroepen veiligheidsmarge. Ik heb dus een profiel aangemaakt en drie berichtjes verstuurd naar mensen waarvan ik denk dat we min of meer dezelfde interesses hebben. Mijn pen ligt klaar, heb extra buisjes gekocht. Gekleurd papier, stickers en stempels gebruiksklaar. En nu... wachten...
Hou ik niet van email, skype, het internet en de mogelijkheden die het world wibe web allemaal biedt? Natuurlijk wel! Maar toch kan ik zo enorm verlangen naar een ouderwets geschreven brief. Met alle tierlantijntjes erbij. Een brief waarover is nagedacht, waar elk woord en elke zin betekenis krijgt. Zelfs verjaardags- en kerstkaarten worden vandaag virtueel de wereld ingestuurd. Ik maak er elk jaar een erezaak van om zelf kaartjes te maken en voor iedereen een persoonlijke boodschap neer te pennen. Dat kost tijd maar het is een traditie die ik niet verloren wil laten gaan.
Ik zou het wel leuk vinden om een pennenvriendin te hebben. Zouden er nog mensen zijn die er dezelfde ideeën op nahouden? Die het ook erg vinden dat het geschreven woord gereduceerd is tot afgekapte sms’en? Die houden van papier, de geur, het handschrift van iemand anders waar je denkt zoveel uit te lezen. Onbevooroordeeld de woorden in je opnemen, lachen en genieten. Bestaat dit nog? Af en toe als ik in de wachtkamer van de huisarts zit, zie ik zo’n verzoekjes wel eens in Libelle verschijnen. Op één of andere manier bekruipt me tegelijkertijd ook het gevoel dat Libelle voor deze mensen zowat het enige redmiddel is om vrienden te maken en wordt er toch onmiddellijk al een grote druk gelegd op de briefschrijfster in spe. Ik besluit om andere kanalen te raadplegen.
Hoe contradictorisch het ook is, ik moet me wenden tot de google-zoekmachine waar ik word geconfronteerd met een kluwen aan ‘pen pal sites’. Na een snelle ‘quality check’ van enkele gerenommeerde sites begin ik aan mijn zoektocht. Het mag wel een beetje ver van mijn bed zijn dus kies ik voor ‘pen pals’ uit Nieuw-Zeeland, Canada, Groenland en Ijsland. Hoe hard ik mezelf ook voorhou dat ik me niet zal laten afleiden door diegenen die een foto bij hun profiel hebben geplaatst, doe ik het toch. En net als op het internet zitten daar toch een aantal freaks tussen die enkel op seks en relaties uit zijn of een eenzame-hartenbureau op zichzelf zijn. Maar...ik zie ook gelijkgestemde zielen die net als ik ijveren voor ‘snail mail’. (post die op de traditionele (oude...) manier verzonden wordt, met een enveloppe en een postzegel) De meest voor de hand liggende piste om te bewandelen, is dat je elkaar dus eerst wat verkent via mail en dan pas 'snail mail' begint te versturen. En eigenlijk voel ik me ook wat beter met die in het leven geroepen veiligheidsmarge. Ik heb dus een profiel aangemaakt en drie berichtjes verstuurd naar mensen waarvan ik denk dat we min of meer dezelfde interesses hebben. Mijn pen ligt klaar, heb extra buisjes gekocht. Gekleurd papier, stickers en stempels gebruiksklaar. En nu... wachten...
zaterdag 20 februari 2010
wolken
Vandaag is een mooie wolkendag. Het lijkt alsof de wereld een perfecte weerspiegeling is van het idyllische plaatje dat we vaak in kleurboeken zien. En ik kan zeggen dat ik me gelukkig voel, dat ik blij ben met hoe de zaken lopen. Ook al woon ik nu helemaal boven en heb ik het gevoel dat mijn leven opnieuw begint. Alles ziet er immers anders uit, mezelf inbegrepen. Maar laten we beginnen met de nieuwe ‘thuis’, die ik overigens niet zelf gekozen heb.
Mijn huisje lijkt op de gewatteerde binnenvoering van een dikke winterjas of een uit de hand gelopen suikerspin. Het dak kan nog het meest vergeleken worden met een toefje slagroom op een fruittaart uit de tijd van onze grootmoeders. Uit de schoorsteen kringelen cirkelvormige rookdampen en als je goed kijkt zie je ze even later opgeslokt worden in het onmetelijke luchtlandschap. Binnen is het gezellig. Op het eerste zicht lijken alle meubels nogal vormeloos maar dat beeld verdwijnt als sneeuw voor de zon van zodra je ergens gaat zitten en het huis als het ware ‘beleeft’, in je opzuigt.
Het leven op een wolkendek is niet gemakkelijk. Soms kan het zijn dat je enkele meters lager valt om even later weer opgetild te worden, heen en weer geslingerd tussen burenwolken, familiewolken of donderwolken. Maar vandaag ben ik omgeven door een blauwig licht dus het zit wel wolks.
In de wolkenlucht flaneer ik gewichtloos van het ene wolkenhuisje naar het andere, onderweg kleine druppeltjes plukkend die ik bewaar voor de elfjes die her en der rondvliegen en nestjes bouwen. Het leven hier is een beetje zoals het leven daar beneden. Het ziet er gewoon anders uit. De grootste aanpassing voor mij was het gemis van de ‘anderen’, mijn familie, mijn vrienden en… ik moet ook eerlijk toegeven, er is de angst om ‘vergeten’ te worden. Gelukkig zijn ze me nog niet vergeten. Anders zou ik hier niet wonen. De mensen die vergeten worden, zijn gedoemd om donder, bliksem of hagel te worden. Je zou kunnen zeggen dat een hevig onweer alle pijn omhelst die ze voelen omdat ze door de anderen als overbodig worden beschouwd, niet meer nodig. Ik ben liever een dauwdruppel in het zonlicht. Maar dat hangt niet van mij af.
Ik heb het geluk dat er dikwijls mensen aan me denken, met dank aan mijn vroege dood. Het leven hierboven is dan ook dubbel. Je kan de mensen beneden bezoeken en dat is heerlijk. Dan lig ik in het gras naast mijn geliefden, rustig meegenietend van op afstand. Je ziet echter ook hun onverwerkt verdriet. Op dat moment zou je het willen uitschreeuwen dat een leven als dauwdruppel je best wel bevalt! Dat alles ok is! Dat het ok is, zeg ik je. En dat je kan verder groeien tot een deel van de zonsopgang, een bloem, een ijskristal op de ruit, het eerste sneeuwvlokje, het eerste meiklokje, een voetspoor in het zand,… alles waar de mensen zich blij en gelukkig door voelen. Alles waardoor je op de één of andere manier toch nog deel uitmaakt van hun leven.
Zo vul ik mijn dagen…volgens mij denkt een dauwdruppel teveel. De buurvrouw klopt op de deur en vraagt hoe het met me gaat. De eerste week op een wolkendek kan nogal wat emoties teweegbrengen, weet ze me te vertellen uit eigen ervaring. Ik antwoord: ‘geen wolkje aan de lucht’.
Mijn huisje lijkt op de gewatteerde binnenvoering van een dikke winterjas of een uit de hand gelopen suikerspin. Het dak kan nog het meest vergeleken worden met een toefje slagroom op een fruittaart uit de tijd van onze grootmoeders. Uit de schoorsteen kringelen cirkelvormige rookdampen en als je goed kijkt zie je ze even later opgeslokt worden in het onmetelijke luchtlandschap. Binnen is het gezellig. Op het eerste zicht lijken alle meubels nogal vormeloos maar dat beeld verdwijnt als sneeuw voor de zon van zodra je ergens gaat zitten en het huis als het ware ‘beleeft’, in je opzuigt.
Het leven op een wolkendek is niet gemakkelijk. Soms kan het zijn dat je enkele meters lager valt om even later weer opgetild te worden, heen en weer geslingerd tussen burenwolken, familiewolken of donderwolken. Maar vandaag ben ik omgeven door een blauwig licht dus het zit wel wolks.
In de wolkenlucht flaneer ik gewichtloos van het ene wolkenhuisje naar het andere, onderweg kleine druppeltjes plukkend die ik bewaar voor de elfjes die her en der rondvliegen en nestjes bouwen. Het leven hier is een beetje zoals het leven daar beneden. Het ziet er gewoon anders uit. De grootste aanpassing voor mij was het gemis van de ‘anderen’, mijn familie, mijn vrienden en… ik moet ook eerlijk toegeven, er is de angst om ‘vergeten’ te worden. Gelukkig zijn ze me nog niet vergeten. Anders zou ik hier niet wonen. De mensen die vergeten worden, zijn gedoemd om donder, bliksem of hagel te worden. Je zou kunnen zeggen dat een hevig onweer alle pijn omhelst die ze voelen omdat ze door de anderen als overbodig worden beschouwd, niet meer nodig. Ik ben liever een dauwdruppel in het zonlicht. Maar dat hangt niet van mij af.
Ik heb het geluk dat er dikwijls mensen aan me denken, met dank aan mijn vroege dood. Het leven hierboven is dan ook dubbel. Je kan de mensen beneden bezoeken en dat is heerlijk. Dan lig ik in het gras naast mijn geliefden, rustig meegenietend van op afstand. Je ziet echter ook hun onverwerkt verdriet. Op dat moment zou je het willen uitschreeuwen dat een leven als dauwdruppel je best wel bevalt! Dat alles ok is! Dat het ok is, zeg ik je. En dat je kan verder groeien tot een deel van de zonsopgang, een bloem, een ijskristal op de ruit, het eerste sneeuwvlokje, het eerste meiklokje, een voetspoor in het zand,… alles waar de mensen zich blij en gelukkig door voelen. Alles waardoor je op de één of andere manier toch nog deel uitmaakt van hun leven.
Zo vul ik mijn dagen…volgens mij denkt een dauwdruppel teveel. De buurvrouw klopt op de deur en vraagt hoe het met me gaat. De eerste week op een wolkendek kan nogal wat emoties teweegbrengen, weet ze me te vertellen uit eigen ervaring. Ik antwoord: ‘geen wolkje aan de lucht’.
Abonneren op:
Posts (Atom)
