wolken

Vandaag is een mooie wolkendag. Het lijkt alsof de wereld een perfecte weerspiegeling is van het idyllische plaatje dat we vaak in kleurboeken zien. En ik kan zeggen dat ik me gelukkig voel, dat ik blij ben met hoe de zaken lopen. Ook al woon ik nu helemaal boven en heb ik het gevoel dat mijn leven opnieuw begint. Alles ziet er immers anders uit, mezelf inbegrepen. Maar laten we beginnen met de nieuwe ‘thuis’, die ik overigens niet zelf gekozen heb.

Mijn huisje lijkt op de gewatteerde binnenvoering van een dikke winterjas of een uit de hand gelopen suikerspin. Het dak kan nog het meest vergeleken worden met een toefje slagroom op een fruittaart uit de tijd van onze grootmoeders. Uit de schoorsteen kringelen cirkelvormige rookdampen en als je goed kijkt zie je ze even later opgeslokt worden in het onmetelijke luchtlandschap. Binnen is het gezellig. Op het eerste zicht lijken alle meubels nogal vormeloos maar dat beeld verdwijnt als sneeuw voor de zon van zodra je ergens gaat zitten en het huis als het ware ‘beleeft’, in je opzuigt.

Het leven op een wolkendek is niet gemakkelijk. Soms kan het zijn dat je enkele meters lager valt om even later weer opgetild te worden, heen en weer geslingerd tussen burenwolken, familiewolken of donderwolken. Maar vandaag ben ik omgeven door een blauwig licht dus het zit wel wolks.

In de wolkenlucht flaneer ik gewichtloos van het ene wolkenhuisje naar het andere, onderweg kleine druppeltjes plukkend die ik bewaar voor de elfjes die her en der rondvliegen en nestjes bouwen. Het leven hier is een beetje zoals het leven daar beneden. Het ziet er gewoon anders uit. De grootste aanpassing voor mij was het gemis van de ‘anderen’, mijn familie, mijn vrienden en… ik moet ook eerlijk toegeven, er is de angst om ‘vergeten’ te worden. Gelukkig zijn ze me nog niet vergeten. Anders zou ik hier niet wonen. De mensen die vergeten worden, zijn gedoemd om donder, bliksem of hagel te worden. Je zou kunnen zeggen dat een hevig onweer alle pijn omhelst die ze voelen omdat ze door de anderen als overbodig worden beschouwd, niet meer nodig. Ik ben liever een dauwdruppel in het zonlicht. Maar dat hangt niet van mij af.

Ik heb het geluk dat er dikwijls mensen aan me denken, met dank aan mijn vroege dood. Het leven hierboven is dan ook dubbel. Je kan de mensen beneden bezoeken en dat is heerlijk. Dan lig ik in het gras naast mijn geliefden, rustig meegenietend van op afstand. Je ziet echter ook hun onverwerkt verdriet. Op dat moment zou je het willen uitschreeuwen dat een leven als dauwdruppel je best wel bevalt! Dat alles ok is! Dat het ok is, zeg ik je. En dat je kan verder groeien tot een deel van de zonsopgang, een bloem, een ijskristal op de ruit, het eerste sneeuwvlokje, het eerste meiklokje, een voetspoor in het zand,… alles waar de mensen zich blij en gelukkig door voelen. Alles waardoor je op de één of andere manier toch nog deel uitmaakt van hun leven.

Zo vul ik mijn dagen…volgens mij denkt een dauwdruppel teveel. De buurvrouw klopt op de deur en vraagt hoe het met me gaat. De eerste week op een wolkendek kan nogal wat emoties teweegbrengen, weet ze me te vertellen uit eigen ervaring. Ik antwoord: ‘geen wolkje aan de lucht’.