Vulkaan

Je wacht, vol verlangen, op het lang verwachte moment. Het moment waarop je hart sneller klopt dan normaal zodat je bloed aan topsnelheid door je aders wordt voortgestuwd. Je hebt dit nog al eens gevoeld, twee weken geleden. Het was alsof je lichaam een feestje gaf en je kon niet anders dan kleine slaakjes van geluk gillen. Het viel op dat andere ledematen oncontroleerbare handelingen begonnen uit te voeren, alsof ze de opgebouwde spanning in één ruk tot uitbarsting liet komen. En alhoewel dit klinkt alsof het lichaam een heuse uitputtingsslag moest leveren, is dit het mooiste gevoel dat je kent.

Als volwassenen deze fysieke kenmerken in het openbaar uiten, ziet het er, naar het schijnt, een beetje dwaas uit. Afgaande op de blikken die je op dat moment toegeworpen kreeg, kan je dit inderdaad beamen. Maar je kan er niets aan doen. Het is sterker dan jezelf.

En nu zit je daar weer. Deze keer gelukkig alleen. Niemand die zijn voorhoofd in een bedenkelijke frons plooit. Alleen jij… en de anderen… die het niets kan schelen. Die niet eens weten dat je er bent, stilletjes weggedoken om alles beter te kunnen zien. Maar je bent er wel. En je hebt je zo goed gepositioneerd dat je een volledig overzicht hebt. Je bent er klaar voor. De laatste twee keer dat je hier zo zat, gebeurde er niets maar dit zou wel eens je geluksdag kunnen zijn want je hebt al enkele glimpen mogen opvangen van de anderen.

En je wacht…en wacht…en wacht… tot je flitsen van kleine schaduwen ziet. Ze zijn even snel weg als ze gekomen zijn maar je weet dat dit de verkenningsfase is van de anderen. Ze komen, je voelt het. Meer schaduwen duiken op en vluchten weer weg. Er is er eentje die het aandurft even stil te blijven staan om vervolgens zachtjes dichterbij te trippelen. Ik houd mijn adem in. ‘Komaan, toe…’, fluister ik nauwelijks hoorbaar.

Je voelt dat het moment nadert. Je hart begint al sneller te slaan en de spanning is niet meer te houden. Daar is het weer! Je begint oncontroleerbaar in je handen te klappen en probeert je geluksgilletjes te onderdrukken om de anderen niet weg te jagen. Kleine traanwolkjes verschijnen in je ogen. Na al die maanden hebben de koolmeesjes eindelijk de weg gevonden naar jouw stadskoertje met vogelhuisje en voedsel in overvloed om een gans jaar door te komen. Je hebt je eigen paradijsje gecreëerd waar twee weken geleden de eerste vogeltjes hun weg naar hebben gevonden. Je dacht dat ze het misschien niet mooi genoeg gingen vinden of dat het voedsel niet lekker smaakte maar het was gewoon een kwestie van tijd. Het duurt niet lang vooraleer je een hele familie luid kwetterend af en aan ziet vliegen. Je zucht eens diep en geniet van zoveel schoonheid op deze dag.

Liefs Lily