maandag 28 september 2009
verdrietje
Heb jij dat ook soms? Dat je heel hard moet lachen om iets en dat je, midden in die schaterlach, je mondhoeken naar beneden voelt trekken zodat je bijna moet huilen. En niet gewoon huilen, neen, snikken, naar adem snakkend. Alsof er ergens diep in je lichaam een klein verdrietje naar boven is gesukkeld en een uitweg heeft gevonden. Je weet absoluut niet waar dat verdrietje vandaan komt, laat staan hoe lang het daar al zat. Misschien zijn het wel meerdere verdrietjes. Maar nu, ineens, is het daar en er is geen weg terug. Dan moet ik opletten, het kropje in mijn keel tijdig laten omkeren, om niet in een onophoudelijke huilbui verzeild te geraken. Ik vraag me af hoe dat komt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
17 reacties:
Dat is een mooie vraag. Ik heb het zelf ook zo vaak. Zo erg zelfs dat, als ik heel hard begin te lachen, mijn kinderen bang worden. "Niet beginnen huilen, Fran", zeggen ze dan, en dan probeer ik te stoppen, terwijl ik mijn gezicht met alle macht in lach-positie probeer te bevriezen.
Hoe het komt? Ik weet het niet. Ik ben gelukkig nochtans, denk ik. Denk ik. Nee dan?
Dag Fran, ja, dat denk ik dan ook. Dat ik toch gelukkig ben. Misschien is het een combinatie van kleine verdrietjes die mee loskomen en naar boven sukkelen. Of misschien is het een fysisch fenomeen dat wetenschappelijk te verklaren is omdat je traankanalen in actie treden. Het is wel zo dat ik onmiddellijk tranen produceer als ik hard moet lachen... Alvast bedankt voor je reactie! Als je ooit het antwoord weet zou ik graag op de hoogte gehouden worden, ben wel benieuwd. Liefs Lily
hmmmm, je voelen praten is alsof ik je ken. Of beter alsof jij me kent. Ja die verdrietjes wachten juist als nachtvlinders ergens diep in je, hoe zou ik het zeggen, in dat mooi kistje vol franjes en glitter en gevuld met zoveel bitter. Niet dat dit je daarom verbittert maakt hoor, neen juist niet vind ik. Sommige mensen hebben juist die gave om dit alles te tonen in de vorm van humor, sarcasme maar met de juiste ondertoon, om dan plots zonder dat je weet waarom, die nachtvlinders los te laten en het is misschien wel de dauw aan hun poten die de tranen laten lopen. Ja die nachtvlinders, we hebben er zoveel hé
@Anoniem: wat een fijne reactie... Het raakt me dat je er precies datgene heb uitgehaald wat ik erin heb verweven. Volgens mij schrijf jij ook. Of vergis ik me? Als het zo is, zou ik je graag lezen want je hebt de gave om de wereld te verwoorden op een zeer poëtisch en beeldende manier. Liefs Lily
dag Lily
ik vind het fijn om gevoelens te delen, en vooral met mensen waar van je weet of voelt dat ieder woord ook voor hen een penseelstreek is in het doek dat we samen tot een mooi verhaal kunnen brengen. alleen, lukt mij dit niet zo goed maar soms of liever heel soms ontmoet je dan een verteller die dan enkel voor jou een verstaander wordt. ja Lily ik loop verloren in je mooi verwoordingen, of misschien wel in u zelf...........
Lieve anoniem, je woorden doen me duizelen in de chaos van mijn hoofd. Je doet me blozen. Misschien moet je gewoon de rivier van twijfels oversteken en beginnen te schrijven. Misschien vind je het wel leuk? Ik ben er zeker van dat het je lukt! Liefs Lily
heb het wel eens geprobeerd hoor, gevoelens neer zetten op iets wat zo onschuldig lijkt. Maar toch ik moet dan weer oppassen niet steeds opnieuw en opnieuw te lezen of liever te beleven wat ik dan zie als een verlossing van bepaalde gevoelens.
Vergeet niet dat niet iedereen kan schrijven zonder zijn eigen belevingen los te koppelen, mij lukt het niet. En als ik dan niet die ene bij mij heb die weet hoe ze mijn gevoelens moet begeleiden tja wat dan hé Lily. Lees zo graag je woorden..........
Gemakkelijk is het zeker niet maar zoals met alles baart oefening kunst. Je moet er wel je tijd voor nemen en je hoofd proberen leegmaken. Dat is een moeilijke opdracht. Mij lukt het ook niet altijd.
ja dat is wel juist, je hoofd leeg maken zalig toch hé. Maar als ik dan je woorden lees dans ik mee op de deining van toch wel je liefde en warmte die misschien wel een spiegel van je eigen persoon is. Dus je hoofd leeg maken, tja niet echt zo makkelijk dus.
Zal met veel voeling je verhaaltjes verder lezen maar ga nu een dromerige nacht te gemoed
xxx
Ik kan mezelf nooit volledig losmaken van mijn gevoelens als ik aan het schrijven ben. Dat is waarschijnlijk ook mijn zwakte :) Hopelijk kan ik ook van jou eens iets lezen. Droom zacht...
dag Lily,
heb juist een stukje geschreven omdat je dat zo mooi gevraagd hebt. Nu ben geen ervaren schrijver, laat staan eentje met scholing hé. Neen is gewoon ontstaan door te denken aan iemand en gedachten laten vloeien.
Maar ben wel wat verlegen om het te tonen, ben zo een beetje pietje precies hé, maar moet leren om mezelf gewoon te zijn en mss is dit wel eens een goede manier dan Dus als je benieuwd bent laat het weten en zal het posten
xx
Allé anoniem wordt "verlegen" en hier een stukje dat ik beloofd heb
..............
Denk je soms nog terug aan hoe gelukkig je was toen je dacht dat je relatie
misschien wel een sprookje was en waar zoveel andere jaloers op waren, fluisterde ze mij toe met haar mooi zachte stem. Een stem die aanvoeld alsof je naar die ingesproken verhaaltjes aan het luisteren was waar ik als kind mijn droom instapte. Alles was toen nog zo onschuldig en makkelijk en misschien wel dat net haar stem haar onschuld versterkte.
Het was ook een sprookje zei ik haar, terwijl we stiekem tegen elkaar botste en allebei ons hoofd een beetje wegdraaide. Ik voelde haar net iets harder mijn hand vasthouden, weet je zei ze "ik hou wel van mensen die liever het mooie uit het verleden haalt" maar vraag me wel telkens af wat er eigenlijk gebeurd met al die stukjes van die gebroken harten. Wat is dit mooi zei ze, het groene veld met zulke lange sprieten en dan die mooi rode poppies.
Het grans danst in de wind alsof ze een streling voelen en het borduurwerk van al dat rood.....mooi. Is ook wel zo, enkel door de bewondering wordt het waargenomen en laat het gras je genieten van al zijn schoonheid. En die rode poppies zijn die stukjes van die gebroken harten dat je mij vroeg. Onze nachtvlinders brengen ze samen op deze weide, en leggen ze naast elkaar tot dat iemand ze waarneemt. En zei ik haar terwijl ik haar zachtjes leide naar twee dicht bij elkaar leunende bloemen, twee stukjes worden dan weer een groot hart....................
Hallo 'verlegen',
dat is helemaal niet slecht hoor! Heb je anders een mailadres waarop ik je kan mailen? Dat praat wat gemakkelijker. Liefs Lily
Hey Lily
tuurlijk heb ik een mailadres
verlegen2509@hotmail.com
wacht in volle spanning af hé
xx dada, en nu gaan werken pff xx
Als men lacht dan laat je alles los en komen je gevoelens naar boven en als het verdriet onbewust hoog zit....dan krijg je dergelijke reacties .Lachen is als een ontlading van positieve gevoelens en wenen het tegenovergestelde en ja die dingen liggen dicht bij elkaar .Als vrouw ben je je ook meer bewust van je emoties .Een intersante blog trouwens
Feliciteerd Lily groetjes Layla
Dank je wel Cyberwicca! Je slaat de nagel op de kop. Dat is het inderdaad :) Liefs Lily
Dank je wel Cyberwicca! Je slaat de nagel op de kop. Dat is het inderdaad :) Liefs Lily
Een reactie posten