Kleine en grote verdrietjes

Ik kan niet huilen...of beter gezegd...het lukt me bijna nooit om te huilen. Toch niet het echte huilen om iets te verwerken. Het gaat gewoon niet. Natuurlijk zijn er momenten wanneer ik de stortvloed aan tranen niet kan tegenhouden. Als ik bijvoorbeeld afscheid moet nemen van iemand die ik zeer graag heb. Dan is het telkens weer alsof er een stukje van mezelf afsterft.

Op de meest rare momenten komt dat verdriet dan weer bovendrijven...als ik zijn of haar favoriete muziek hoor spelen of als ik hetzelfde parfum ruik bij iemand anders. Dat verdriet is echter altijd gecontroleerd en samen met de traan kan ik er ook bij glimlachen want ik vind het mooi dat ik op die manier fijne herinneringen aan die persoon kan oproepen uit mijn geheugen. Zo laat iedereen wel wat sporen na in andermans leven en bepaalt het op één of andere manier hoe je zelf in het leven staat.

'Traantje, jij zit gevangen'

Het rare is dat ik eigenlijk wel een zeer gevoelig persoon ben en oprecht geëmotioneerd kan zijn bij een mooie film of wanneer breekbare muziek mijn oren streelt. Ik kan tranen in mijn ogen krijgen als mijn neefje op mijn schoot kruipt en in mijn oor fluistert dat hij mij graag ziet of als ik helemaal in beslag genomen wordt door een goed concert. Maar als ik vastzit in mijn eigen gedachten, emoties, de chaos in mijn hoofd,...dan blokkeer ik volledig. Ik zit dan zo vast dat ook mijn tranen zich opsluiten in mijn lichaam.

Onder geen beding vinden die tranen de weg naar buiten en het stapelt zich alleen maar op...ik ben een kei in het verdringen van alles, ik probeer het weg te lachen of ik hoop dat het vroeg of laat wel zal overwaaien. Wat natuurlijk onzin is. Het is dwaas te denken dat het zichzelf oplost om daarna niet dubbelhard terug gesmeten te worden in mijn gezicht. Maar wat doe ik eraan?

Het is zo moeilijk om de gedachtenstroom en de opgekropte emoties een halt toe te roepen. 'Huil maar eens goed, meisje', zou mijn grootmoeder zeggen. 'Dan is het er allemaal uit, dat lucht op.' Ik kan het niet. Zeker niet in het bijzijn van anderen. Dan nog liever ergens alleen wegkruipen in een hoekje, krampachtig proberen om de traantjes te laten vloeien...altijd zonder resultaat.

Licht

De laatste maanden wordt de krop in mijn keel steeds groter. Is het dit wintergevoel dat zich al een tijdje in mijn lichaam nestelt, een warm plekje opzoekt en de melancholie grootser laat aanvoelen dan anders? Geen idee. Je kan zelfs niet zeggen dat het echt winter is en toch... overvalt me een soort van weemoed.

Ik ben natuurlijk wel iemand die licht nodig heeft. Geen kunstlicht maar zonlicht, veel zonlicht. De warmte die mijn huid streelt en ervan genieten om in lichte kledij buiten rond te lopen of ontspannen op een terrasje te zitten. Ik verlang zo naar dat moment. Ja inderdaad, ik ben op dat vlak een wandelend cliché. Vrouwen zijn nu eenmaal gevoeliger voor de winterblues. Ik word meteen een pak beter gehumeurd en energieker als het een zonnige dag is. Dus misschien is het dat wel.

De natuur herstelt

Net zoals de natuur zichzelf altijd herstelt en in evenwicht brengt, zo gebeurt het ook in mijn lichaam. Het zoekt een manier om alle emoties toch te verwerken en dat gebeurt niet altijd op de meest 'normale' wijze.

Zo gebeurt het wel eens dat ik ergens heel hard om iets moet lachen en midden in die schaterlach voel ik mijn mondhoeken naar beneden trekken zodat ik bijna moet huilen. En niet gewoon huilen, neen, snikken, naar adem snakkend. Alsof er ergens diep in mijn lichaam een klein verdrietje naar boven is gesukkeld en een uitweg heeft gevonden. Ik weet absoluut niet waar dat verdrietje vandaan komt, laat staan hoe lang het daar al zat.

Misschien zijn het wel meerdere verdrietjes. Maar ineens is het daar en er is geen weg terug. Dan moet ik opletten, het kropje in mijn keel tijdig laten omkeren, om niet in een onophoudelijke huilbui verzeild te geraken. Het is immers redelijk belachelijk om midden in een groep van mensen ineens onophoudelijk te beginnen janken.

Kleine en grote muziekjes

Ik heb gemerkt dat muziek op één of andere manier toch wel een bepaalde uitwerking op mij heeft. Het heeft me door de jaren heen al meerdere keren als een troostende deken omarmt.

Als ik eindelijk mijn rust heb gevonden en me, na een dagje me-time, neervlei in een stoel met een glas wijn in de hand, een mooi muziekje op de achtergrond en geniet van de stilte...ja, dan komen soms de diepste emoties naar boven, ongecontroleerd...het zijn zo van die momenten waarbij, mocht er op dat iemand bij jou in de buurt zijn en vragen wat er scheelt, dat het antwoord ongetwijfeld een snikkend 'ik weet het niet,' zou zijn. Omdat je op dat moment niets kan bedenken, het lijkt alsof je alles toch goed voor elkaar hebt. Maar het zijn de opgekropte verdrietjes van maanden terug die stilletjes aan de ruimte hebben gevonden om zichzelf en de daarbij horende tranen, toe te laten.

Ik heb geleerd om mijn tranen op die momenten niet meer tegen te houden. Dan zit ik toch alleen, heeft niemand er last van en ja, je voelt je alleen en ellendig en belachelijk en heel verdrietig om...ja, om wat eigenlijk?

Als kind begreep ik dit niet altijd maar nu besef ik dat het een uitbarsting is van kleine tranenwolkjes die samen één grote traanvulkaan geworden zijn. En zoals dat met vulkanen gaat, vroeg of laat barsten ze wel eens uit, met alle gevolgen vandien. De grond in en rondom die vulkaan kan veel verwoesten maar vulkanische as en lava zijn echter ook zeer vruchtbaar en zorgen voor een nieuwe bodem/basis om weer verder te gaan. Dus dat is helemaal niet erg.

Echt niet.

Liefs Lily

*Illustraties: Kathy De Wit.