Een echte vent danst niet

Een echte vent danst niet. Dat waren zijn woorden. Daarna zag ik de schittering in zijn ogen en die betoverende glimlach. Als een echte gentleman nam hij dan mijn hand en loodste me de dansvloer op. Die eer kreeg ik wel alleen bij de zachtere nummers. Want een echte vent danst niet… op alles wat ook maar sneller gaat dan een slow. De echte reden was dat hij alleen slows kon dansen, wat ik natuurlijk niet erg kon vinden. Die tijd was heerlijk, lekker dicht tegen elkaar aan. Ik herinner me die eerste keer nog goed. We waren nog niet samen en hadden afgesproken in een nieuw Siciliaans restaurant in de stad.

Maar laat ik je eerst vertellen hoe ik hem ontmoet heb. Hij was de broer van een collega die me wel meer dan bekoorde tijdens haar verjaardagsfeestje. Zoals gewoonlijk werd het gezellig en raakte ik aan de praat met een zekere Simon. Bleek dus haar broer te zijn. Hij zei dat hij architect was en had een ongelooflijk culturele bagage. Ik hing aan zijn lippen, want naast die intellectuele achtergrond bleek hij ook nog eens ongelooflijk knap te zijn ook. Laat ons zeggen dat het een boeiende avond werd en gelukkig bleek ik ook een beetje in de smaak te vallen, toch tenminste de moeite waard om mijn telefoonnummer te vragen. Tot mijn grootste verrassing bestonden er ook effectief mannen die belden als ze zeiden dat ze gingen bellen. En dat deed Simon. Diezelfde avond nog rinkelde de telefoon en zaten drie uur aan de telefoon gekluisterd. We spraken af dat we elkaar drie dagen later zouden ontmoeten.

Die bewuste avond was het ongelooflijk koud. Af en toe werd ik opgeschrikt door een dwarrelend sneeuwvlokje dat op de één of andere manier op mijn voorhoofd of neus terechtkwam. Ik was verschrikkelijk nerveus, was al 5x van outfit veranderd en kreeg mijn nagels maar niet gelakt. Uiteindelijk was ik er dan toch in geslaagd om maar een kwartier later dan gepland mijn huis uit te stappen. Ik had besloten om de bus te nemen, leek me veiliger dan met de fiets, lees minder kans op vlekken, valpartijen, geschaafde knieën,… en dus ook minder kans om me op de één of andere manier belachelijk te maken. Eindelijk zag ik het uithangbord van het restaurant voor me. Ik voelde de spanning door mijn lichaam razen toen ik de deur opende. Daar zat hij, nog mooier dan anders. Ik probeerde me zelfzeker voor te doen en stapte recht op hem af.

Het werd de avond van mijn leven. Soms weet je gewoon dat het goed zit. Nog nooit had iemand me zo diep kunnen raken en ik was tot over mijn oren verliefd. Na het etentje waren we nog gaan stappen en vroeg ik of hij zin had om te dansen. ‘Een echt vent danst niet’, was zijn antwoord, weliswaar met een kleine grijns op zijn gezicht.
‘Ok’, dacht ik. Niet iedereen is perfect.

Dan werd er een traag nummer gespeeld en tot mijn verbazing nam hij mijn hand en trok me dicht tegen zich aan. We dansten samen, ik vergat alles en iedereen om me heen en beleefde de rest van de avond als een roes. Sindsdien waren we onafscheidelijk.

En net zoals ik me die eerste dans nog perfect herinner, zo herinner ik me ook de laatste keer. Dat was gisteren. Ook nu weer was ik zenuwachtig en nam ik de bus naar hem om geen ongelukken te veroorzaken. Bij aankomst stapte ik heel voorzichtig de glazen deur binnen, nam de lift en schuifelde voetje voor voetje de lange gang door. Het leek een eeuwigheid voor ik bij hem was. Mannen liepen me voorbij, kinderen botsten soms tegen me op in al hun hevigheid, andere vrouwen bekeken me alsof ze zich schaamden voor mij. Ik voelde me eenzaam en sleepte mezelf steeds verder en verder.

Eindelijk zag ik de deur die me naar mijn geliefde zou brengen. Mijn geliefde die mij niet meer herkende. Maar telkens als hij mijn stem hoorde, dacht ik dat ik weer die pretlichtjes in zijn ogen zag. Sinds een paar dagen kon hij immers niets verstaanbaars meer uitbrengen. Om de stilte niet al te ondraaglijk te maken, stak ik zijn lievelingscassette in de cassettespeler. De eerste noten van onze eerste slow vulden zachtjes de rest van de kamer. Dan opeens hoorde ik hem duidelijk zeggen: ‘Meisje, een echte vent danst niet, maar mag ik van jou deze dans?’ Ik geloofde het eerst niet, hij sprak ineens zo duidelijk! En even dacht ik dat hij weer de oude was. Hij stak zijn arm uit en ik nam zijn hand vast. Het was alsof we ons even in het verleden waanden. Ik voelde hoe hij vocht om zich uit het bed te hijsen maar zijn hand voelde ineens slap aan en ik voelde de levenskracht eruit sijpelen. Dit was het, de verpleegster legde een hand op mijn schouder en ik moest afscheid nemen. Hoe neem je afscheid van iemand die 45 jaar lang je soulmate, je geliefde, je alles was? Ik kon het niet. Ik wilde bij hem blijven en hem eeuwig in mijn armen sluiten. Uren later zat ik nog altijd aan zijn bed, zijn hand vast te houden. En ook al wist ik dat het nooit meer zou zijn, ik wilde die laatste dans met hem. De professor kwam langs en zei dat ik nu maar beter kon gaan en wat rusten. Ik wilde niet weg! Ik wilde het uitschreeuwen maar kon niets uitbrengen. Het was alsof ik volledig verlamd was maar besefte ook dat ik hier niet voor eeuwig kon blijven zitten. Ik omhelsde en kuste hem, beloofde dat die laatste dans niet lang meer zou duren. Ik nam afscheid…

Ik heb weer de nacht alleen doorgebracht maar deze keer was het anders. Simon komt nooit meer terug en dat besef breekt me. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en zie een verwaaide, rimpelige 70-jarige vrouw. Mijn lange, grijze haar is nog steeds ongekamd en de groeven in mijn gezicht vertonen sporen van droefheid. Waar voorheen mijn rimpels een stempel waren van mijn gelukkig bestaan, zie ik nu dat mijn gemis en droefheid ook hun afdrukken nalaten.

Vanaf nu zal de rest van mijn leven gehuld zijn in een grijze waas. Want er is niemand die mij kan troosten, die mijn tranen kan terugdringen en een glimlach op mijn gezicht toveren. Dat kon alleen hij, mijn Simon. Een echte vent danst niet… ik zal het onthouden.