Loslaten (ook te lezen op www.ziezozon.com!)

Hoe neem je afscheid van iemand waar je geen afscheid van wil nemen? Hoe laat je los als heel je lichaam schreeuwt dat je het wil vasthouden? Al vanaf de geboorte worden we geconfronteerd met afscheid nemen: van knuffels, mensen, dieren, plaatsen, periodes, ... Je denkt dan dat je er gemakkelijker mee omgaat als je ouder wordt maar ik moet tot mijn scha en schande vaststellen dat ik het er nog steeds heel moeilijk mee heb. Misschien is dat ook omdat je van steeds meer mensen afscheid moet nemen en periodes moet afsluiten.

Wanneer ik met afscheid wordt geconfronteerd, lijkt het op dat moment alsof mijn verstand en mijn hart een gevecht laten plaatsvinden in mijn lichaam en ik kan er niets aan doen. Het is een gevecht tussen verdriet en proberen om het te begrijpen. Ik ben natuurlijk eerder melancholisch van aard en dat helpt niet echt. Maar toch...mensen, gebeurtenissen, locaties, herinneringen,...ze blijven in mijn hoofd zitten, zijn als het ware verankerd in mijn lichaam en ik denk er soms met weemoed aan terug. Vooral als iemand afscheid van je neemt zonder dat je er iets in te zeggen hebt. Vriendschappen die om een dwaze reden kapot gaan, mensen die er bewust voor kiezen om dood te gaan, ... maar ook de anderen, die door een ziekte of ongeval uit je leven worden weggerukt.

LEVENSKUNST

De kunst van het leven is leren omgaan met verlies. Het verlies van liefdes, vriendschappen, je strakke huid, je jonge lichaam, ... . Elke dag opnieuw worden we ermee geconfronteerd. Het ene verlies is natuurlijk het andere niet. Als je gedwongen wordt om los te laten, doet het nog meer pijn. Maar wat doe je eraan? Je leert ermee leven en je probeert een reden te bedenken of begrip op te brengen waarom het gelopen is zoals het is gelopen. Ik ben de laatste om bij de pakken neer te zitten of om me bij een situatie neer te leggen en dat maakt het niet gemakkelijk om los te laten, integendeel.

Diep vanbinnen besef je wel dat krampachtig vasthouden aan iets onbestaande geen oplossing is dus je doet verder. 'Je moet er tijd over laten gaan meiske', zei mijn grootmoeder wel eens. Ja, tijd helpt een beetje. Maar soms, op een onbewaakt moment, net wanneer je dacht dat je alles een plaats had gegeven in het kastje in die bovenkamer van je, word je door een liedje op de radio of een geur weer plotsklaps terug gekatapulteerd naar die tijd en die verloren herinnering. Dan lach je en wil je huilen tegelijkertijd en dan besef je, dat dat hart van jou maar zeer weinig nodig heeft om die intense emoties terug op te roepen.

LEVENSLUST

Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. De 'ik' als tiener, de 'ik' als twintiger. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, liefdes en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben.

Soms zijn het zelfs mensen die ik kort maar intens in mijn leven heb mogen meemaken. Maar ze hebben misschien wel een zeer belangrijke rol gespeeld. Zo herinner ik me een zeer fijn gesprek over het leven en de liefdes met iemand die ik op de trein had ontmoet.

Die persoon heeft op dat half uurtje mijn blik verruimd en was de 'trigger' voor een aantal beslissingen die ik later zou nemen. Ik heb die persoon nooit meer ontmoet maar ik zal dat gesprek nooit vergeten. De dood van een vriendin heeft gezorgd voor een ontmoeting met een zeer mooi iemand en die iemand is nu een goede vriendin geworden. Op één of andere manier klikte het direct, we hadden beiden het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. Ze tekent nu de illustraties bij mijn columns en deze samenwerking is een weg die we samen afleggen, een weg die spontaan tot stand is gekomen. Het lijkt alsof het zo moest en het voelt goed.

Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen verdriet en intens, puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat soulmates zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.

FOZZIE

Mijn moeder belt omdat ze de zolder aan het opruimen is en ze vraagt wat ze met 'Fozzie' moet doen. Ik herinner me plots het beeld van mij als klein meisje die samen met mijn vader in de speelgoedwinkel staat en ik mag een knuffelbeer kiezen. De Muppet Show was toen één van mijn favoriete TV- programma's. Mijn broer, die vier jaar jonger is, wou Kermit De Kikker maar mijn ogen zochten 'Fozzie,' de rosse beer met het wit-met-roze-bollen-strikje en een bruin hoedje op. Gedurende al die tijd had hij een speciaal plekje op mijn kamer maar ooit is hij toch eens in een doos beland. 'Hou hem maar opzij', zeg ik haar, met een glimlach op mijn gezicht. 'Ik neem hem de volgende keer wel mee naar huis.' Ik lach en leg de telefoon neer.

Misschien daarom dat ik zoveel hou van mijn 'herinneringendoos die nu in de kleerkast opgeborgen staat. Af en toe snuister ik er nog eens in en denk ik aan mooie, vervlogen tijden. Het zit vol met postkaarten, brieven, kleine hebbedingetjes uit het verleden. Dan besef ik dat zonder dat afscheid, zonder deze soms ook pijnlijke herinneringen, ik hier nu waarschijnlijk ook niet zo van zou kunnen genieten, laat staan erover schrijven.

Dus dank je...diegenen die me doorheen de jaren 'levenslust' hebben gegeven, mijn blik hebben verruimd, me hebben geleerd wat liefde en vriendschap is. Diegenen die er niet meer zijn hebben voor altijd een plekje in mijn figuurlijke bovenkamer maar nog meer in dat pompend hart van mij. En de anderen, die ik graag nog eens zou zien, die op deze aardbol een ander leven hebben opgebouwd, zonder mij...Ik zou zo graag weten of jullie gelukkig zijn. En ik hoop dat we elkaar toch, vroeg of laat, tegen het lijf lopen en samen gewoon 'gewoon' kunnen zijn.

Liefs Lily

*illustraties Kathy De Wit.