Er zijn zo van die periodes dat het lijkt alsof de hemel op je hoofd zal vallen en dat alles waar je ooit van hebt gedroomd, in duizend stukjes zal uiteenspatten. Je houdt je recht en je probeert de klap te ontwijken want anders zullen er gewonden vallen. Maar wonder boven wonder houd je jezelf toch staande in de wereld.
Je ademt, je eet, je doet de afwas, je presteert op het werk, kortom alle dagdagelijkse dingen die anderen van je verwachten dat je ze doet, vervul je.
En dan krijg je een link doorgestuurd op je facebookprofiel. Een lezing over 'the power of vulnerability'. Je fronst de wenkbrauwen en ergens in je lichaam begint een proces op gang te komen want jezelf kwetsbaar opstellen, daar ben je niet zo goed in. Eerlijk gezegd begrijp je niet hoe dat voordelen kan hebben, laat staan één of andere bron van kracht waaruit je kan putten. Ervaring heeft je geleerd dat je er eigenlijk alleen maar ongemakkelijk van wordt omdat je iets hebt gezegd dat ooit wel eens tegen jou gebruikt kan worden. Je kan het toch maar beter allemaal ergens ver weg in je gedachten verstoppen. En zoals dat gaat met dingen die je goed verstopt, kan het wel eens zijn dat je vergeet dat je het daar ooit hebt achtergelaten.
Ik start het filmpje met zeer veel argwaan want ik heb het gevoel dat het weer een new age kinda love & piece-filmpje zal zijn. Maar de vrouw die de lezing geeft, Brene Brown (whats in a name), blijkt gevoel voor humor en zelfkritiek te hebben en dat bevalt me wel. Het moet gezegd worden, ze zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren. Vooral omdat haar betoog doorspekt is met persoonlijke verhalen en inzichten waarbij ze zichzelf niet altijd even serieus neemt.
Ze heeft het over een aantal aspecten zoals verbondenheid, volgens haar de reden waarom we hier op deze wereld zijn. Het verbonden voelen met anderen geeft immers zin en betekenis aan onze levens. Maar om zich echt verbonden te kunnen voelen, moeten we ons kwetsbaar opstellen, ervoor zorgen dat we gezien worden, zoals we echt zijn, ons authentieke zelf blootleggen aan de anderen. En daar wringt vaak het schoentje. Het vergt moed om jezelf kwetsbaar op te stellen, om soms de sprong in het duister te nemen zonder te weten of de uitkomst goed of slecht zal zijn, om jezelf toe te staan dat je niet perfect bent. Om op te houden met iemand die te zijn die je denkt dat je moet zijn.
Die kwetsbaarheid die vaak schaamte, onzekerheid en angst met zich meebrengt, blijkt echter ook een bron van vreugde, geluk, creativiteit en liefde te zijn. Vaak onzichtbaar voor ons omdat we het onszelf hebben aangeleerd om alle slechte dingen te onderdrukken of in een hoekje te stoppen. Met als gevolg dat we ál onze emoties onderdrukken en als verdoofd beleven, niet alleen de negatieve maar ook de positieve zoals geluk, vreugde, dankbaarheid, Omdat we willen dat ons leventje perfect verloopt en omdat de maatschappij ons niet de tijd gunt om stop te zeggen en stil te staan bij bepaalde dingen. Dit is een gevaarlijke vicieuze cirkel die op lange termijn niet houdbaar is. Want hoe goed je ook denkt dat het nu zal gaan, er komt een tijd dat we ons weer kwetsbaar en slecht voelen. Dat we ons vragen beginnen stellen over de betekenis en de zin van het leven omdat we blijkbaar toch niet zo goed in ons vel zitten.
De oplossing? Jezelf kwetsbaar laten zijn, liefhebben met heel je hart (ook al zijn er geen garanties), dankbaar en vreugdevol zijn, ook in minder goede periodes waarin je jezelf misschien afvraagt of je wel goed bezig bent, of je zoveel van iemand kan houden,gewoon jezelf toelaten om dit te voelen zodat je weet dat je écht leeft. En als laatste, het jezelf waard vinden.
Hoewel dit toch wel eerder naar de new age kant begon te hellen, liet ik me op één of andere manier graag leiden door de boodschap die deze vrouw uitsprak. Ik kon er immers niet omheen dat er een kern van waarheid in zat.
Na de boodschap begon natuurlijk de zelfreflectie. Ik heb van mezelf altijd gevonden dat ik authentiek ben. Voor mij betekent dit recht in de spiegel kunnen kijken. Ook heb ik het gevoel intens en liefdevol in het leven te staan, genietend van de kleine en grote dingen. Maarmezelf kwetsbaar opstellen lukt me eigenlijk zelden, om niet te zeggen bijna nooit. Het punt van kritiek van de meeste van mijn vriendinnen.
De deurbel gaat en ik schrik op uit mijn gedachten. Is het al zo laat? Het is Ellen die me vandaag een bezoekje komt brengen om samen te klinken op het nieuwe jaar. Ik sluit de computer af en laat haar binnen. Zoals gewoonlijk vragen we elkaar hoe het gaat maar deze keer ben ik uiterst opmerkzaam betreft mijn gedrag en moet ik vaststellen dat ik het gesprek uiteindelijk altijd zo weet te draaien dat ik weinig over mezelf zeg en vooral bezig ben met haar. Niet omdat zij geen aandacht heeft voor mij maar vooral omdat ik zelf amper iets prijsgeef.
Als Ellen vertelt over haar onzekerheden en haar recente instorting, schrikt ze op als ik zeg dat ik dit ooit ook heb meegemaakt. Ze schrikt omdat het de eerste keer is dat ik dit zo expliciet zeg. En we kennen elkaar al zon 20 jaar. Ik neem nog een slokje van het glaasje cava dat voor me staat en vertel over de stress die zich gedurende maanden had opgestapeld en die 3 jaar geleden heeft geleid tot een burnout. Ik vertel haar alles. De ontkenning, het maar blijven doorgaan, leven voor de anderen zonder aandacht aan mezelf. De nood om het toch maar alleen te doorspartelen wat uiteindelijk ook gelukt is, maar niet zonder littekens achter te laten. Ze hoort dit voor de eerste keer en valt dan ook compleet uit de lucht door mijn verhaal, vooral omdat ze hier nooit iets van heeft gemerkt. Ik zwijg en denk:
Zo, het is gelukt. Mijn eerste kleine ontboezeming, de eerste scheur in het schild dat me omringt.
Het is even stil want Ellen heeft me nog nooit zo gezien. Ze ademt diep in en zegt: Mag ik blij zijn dat jij die momenten ook kent? Dat jij je ook eens slecht voelt en dat je het gevoel hebt dat je de wereld even niet aankan? Ik voelde me altijd zo stom als ik jou weer eens belde omdat het niet goed met me ging. Ik dacht dat ik wel ongelooflijk zwak moest zijn want bij jou leek altijd alles zo goed te gaan. Hoe raar het ook klinkt, het doet me deugd te horen dat je niet de superwoman bent die ik dacht dat je was. Het maakt je op één of andere manier meer menselijk en stelt me eigenlijk gerust. Je hoeft je niet altijd zo sterk te houden. Jij staat altijd klaar voor anderen maar zelf ben je een gesloten boek. En waarom? We kennen elkaar nu al zo lang. Jij bent het ook waard om voor gezorgd te worden.
Ik pink een traan weg, de eerste in haar bijzijn, en hoewel ik me hierover een halve seconde schaam, heb ik me nog nooit meer verbonden met haar gevoeld dan vandaag.
Brene Brown: The power of vulnerability | Video on TED.com
0 reacties:
Een reactie posten